Vul niet in
Lopend langs de vrieskisten, en bedenkend welke ijsjes ik nu in mijn vriezer wil, zie ik vanuit mijn ooghoek een meisje heen weer springen naast haar moeder.
Ze staan in de rij bij de kassa, en het is overduidelijk dan de supermarkt geen favoriete plek is voor haar.
Ik schat het meisje op een jaar of 7, lange blonde haren waarvan er slierten in haar gezicht vallen. Ze huppelt, springt en klautert op de winkelwagen. Haar moeder heeft een geërgerde blik op haar gezicht en is duidelijk in een slechte mood. Af en toe zie ik haar mond open gaan en op een verbeten manier iets tegen het meisje zeggen. Ik kan niet verstaan wat ze zegt, maar dat ze geïrriteerd is, is overduidelijk. Haar gezicht staat op onweer." Opoe op bezoek of zo?" Het meisje wordt er niet anders van en blijft het drukke gedrag vertonen. “Ja maar mam, ik..”, hoor ik nu ik dichterbij kom. Met mijn luxe cornetos in mijn wagentje, nader ik de rij. Want ja, ik kies voor de rij naast dit spektakel, benieuwd naar het vervolg.
Achter mij sluit een vrouw aan, een kar volgeladen. Verjaardag misschien? Of gewoon een gezellig feestje zonder speciale reden.
Het blonde meisje staat stil, weg ADHD gedrag en met grote blauwe heldere ogen, staart ze open en belangstellend naar de vrouw achter mij. Hier is wat gaande denk ik.
Haar ogen scanen de vrouw en ik zie iets van belangstelling in haar ogen maar ook een “wauw”. De vrouw wordt open en bloot van top tot teen bekeken. Ik volg haar voorbeeld en zie nu inderdaad een fraaie verschijning. Jaar of 29, leuke dreads in allerlei kleuren en ik moet toegeven een gewaagde en bijzondere out fit. Ik hou er wel van. Het meisje ook, aan de spiegeltjes in haar ogen te zien.
Haar blik is nu vooral gericht op het bovenste gedeelte van de vrouw.
“Dat wil ik ook”, zegt ze terwijl ze dichterbij de vrouw komt. Ze staat nu letterlijk tegenover haar en wijst met haar vinger en pakt daarna haar eigen oren vast en daarna haar lip. Duidelijk, piercings, veel ook. En niet alleen oren en lip. Wenkbrauw en neus doen ook mee en als ik me niet vergis, haar tong ook. Gaaf, denk ook ik. ‘Bianca, hou nu eens op”, hoor ik de moeder snauwen.
Bianca. Geen naam die bij dit meisje past maar ja wie ben ik. Bianca blijft onverstoorbaar en bestudeert haar project met eindeloze dromerige ogen. De vrouw glimlacht, zie ik iets van vertedering in haar ogen. “Wie weet als je wat groter bent”, fluistert ze het meisje toe. Moeder draait zich om en ziet de bewuste dame. Ogen als kooltjes die heen en weer flitsen van hoofd tot stoere boots met roze veters. “Nooit”, hoor ik haar sissen.
Hier is duidelijk meer aan de hand! “Ja maar Jes van pap heeft het ook. Ik wil het ook”, luidt Bianca haar commentaar…. Mijn ogen zoeken de ogen van de moeder, haar blik zegt mij voldoende. Haar ogen schieten vol en een zacht,”25”, is voor mij hoorbaar. Pijnlijk, ik voel het aan de veranderende atmosfeer om de moeder heen. Bianca dreint en ik, ik bedenk me geen seconde. Ik graai naar mijn dure corneto,s, scheur het karton los en gris een overheerlijk ijsje uit het pak. De wikkel eraf en ik hou Bianca het ijsje voor. Een glunderende blik en het meisje is stil..
Dat geeft moeder even een time out. Haar blik richt zich op mij en onze non verbale communicatie zegt alles; ‘Sterkte”en een “Dank je wel”.
Niet alles is wat het lijkt...