Stil verdriet
Een vrouw van “middelbare” leeftijd wordt wakker, ergens op deze wereld. Het is nog vroeg maar de vogels wekken haar deze ochtend. Ze voelt onder haar kussen. Mobiele telefoon. Al een tijdje neemt ze hem mee als ze gaat slapen en legt hem onder haar kussen. Waarom? Waar hoopt ze op? Wat wil zij niet missen?
De wekkerradio gaat aan, 8.00 dus. Muziek vermengt zich met de geluiden van buiten. Ze kijkt op haar mobiel en weet dat er geen berichtje is binnengekomen. Ze kijkt naar de datum. Nog een paar dagen en dan……Ze hadden een prachtig idee om… iets unieks en…… Blof en Sabrina op de radio! “Meer kan het niet zijn”. Een nummer dat haar raakt. Haar ogen worden vochtig en warme tranen vullen haar ooghoeken. Een gevoel van eenzaamheid en een groot gemis overspoelen haar en ze begint te snikken. Zoals altijd probeert ze de tranen tegen te houden. Maken tranen het er beter op? Wordt haar verdriet er minder om?
Haar emoties, nemen het over van haar wil. Ze begint onbedaarlijk te snikken. Waarom? Een mooie droom, te mooi om waar te zijn, in scherven. Geruime tijd is haar verdriet aanwezig maar wie begrijpt het? Is dit uit te leggen? Haar gevoel is niet te delen omdat men het niet zal begrijpen. En daarom houdt ze het voor zich, het verteert haar en ze wil het niet meer. Haar grenzeloze begrip voor iedereen, wat heeft het haar gebracht? Ze wil die datum niet meemaken. Niet op deze manier. Genoeg is genoeg.
Ze kijkt terug op haar leven, het liedje versterkt haar gevoelens van onmacht. Hoeveel kan een mens hebben? Een sterke vrouw, dat is wat ze altijd wilde zijn. Met ups en downs geworden tot wie ze nu was. Voor wat, voor wie? Wat heeft het haar gebracht? Niet datgene waar ze al haar leven lang naar hunkert: onvoorwaardelijke liefde.
Verdriet, te groot om te willen dragen. Niet meer.
“Geluk zit in jezelf”, zoek het niet bij een ander. Ze was er klaar mee, met zichzelf.
De vrouw wordt kalmer, een gevoel van rust komt over haar heen als een warme deken.
Haar besluit staat vast. Ze stapt uit bed, loopt naar beneden en zoekt haar mooiste briefpapier.
“Ik verbreek alle lijntjes uit liefde voor mezelf. Ooit zie ik jullie allemaal weer”.
Een envelop met linten verbergen het vel met laatste woorden.
Wachtend tot iemand, wie dan ook, hem zal vinden en openen.
